Ο όρος “περιαρθρίτιδα ώμου” χρησιμοποιήθηκε κατά το παρελθόν για να περιγράψει τις παθήσεις που προκαλούσαν πόνο και περιόριζαν την κινητικότητα του ώμου χωρίς να εμφανίζουν ακτινολογικά ευρήματα εκφυλιστικής αρθρίτιδας. Έτσι πόνος στον ώμο που δεν ήταν αρθρίτιδα, βαφτιζόταν περιαρθρίτιδα. Ουσιαστικά πρόκειται για μία γενική και αόριστη περιγραφή που δεν υποδηλώνει συγκεκριμένη παθολογία. Στην πραγματικότητα κάτω από την ομπρέλα αυτού του όρου περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός παθήσεων. Η επικράτηση και χρήση αυτού του όρου οφείλεται στο γεγονός ότι τα συμπτώματα αυτών των παθήσεων είναι κοινά (πόνος, ιδίως νυκτερινός, μείωση του εύρους κίνησης και δυσλειτουργία της άρθρωσης).
Η πρόοδος της ιατρικής, η χρήση νέων τεχνολογιών και η εισαγωγή νέων απεικονιστικών μεθόδων (αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία) βοήθησε στην αναγνώριση, ταυτοποίηση και διαφοροδιάγνωση αυτών των νοσολογικών οντοτήτων. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η εξειδίκευση ορισμένων Ορθοπαιδικών Χειρουργών στην Παθολογία και την Χειρουργική του ώμου σε συνδυασμό με την επανάσταση που έφερε η χρήση του αρθροσκοπίου στην Ορθοπαιδική άλλαξε την επικρατούσα γνώση για τις παθήσεις του ώμου. Έτσι ο όρος περιαρθρίτιδα ώμου δεν είναι σωστό να χρησιμοποιείται σήμερα γιατί αφενός δεν είναι ακριβής, αλλά κυρίως γιατί πλέον έχουν εφαρμοστεί εξειδικευμένες θεραπείες στις διαφορετικές παθήσεις που καλύπτει ο όρος αυτός.
Οι παθήσεις που συνηθιζόταν να περιγράφονται με τον όρο περιαρθρίτιδα ώμου, είναι οι εξής:
• Τενοντίτιδα του πετάλου των στροφέων του ώμου (συνήθως του υπερακανθίου)
• Ρήξη του τενοντίου πετάλου των στροφέων του ώμου (υπερακάνθιος, υπακάνθιος, υποπλάτιος)
• Σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης
• Ασβεστοποιός τενοντίτιδα
• Συμφυτική θυλακίτιδα ή παγωμένος ώμος
• Τενοντίτιδα, ρήξη ή εξάρθρημα του τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου βραχιονίου
• Ρήξη του επιχείλιου χόνδρου (βλάβες SLAP)
• Οστεοαρθρίτιδα ή διάστρεμμα της ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης
• Πίεση υπερπλάτιου νεύρου
• Μη τραυματική αστάθεια ώμου
Η θεραπεία των παραπάνω παθήσεων είναι συντηρητική ή χειρουργική. Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη φάρμακα από το στόμα, ενδαρθρικές εγχύσεις φαρμάκων ή πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια (PRP) και κατάλληλα προγράμματα φυσικοθεραπείας. Όσον αφορά στην Χειρουργική, σήμερα το σύνολο σχεδόν των επεμβάσεων για την αντιμετώπιση των παραπάνω παθήσεων πραγματοποιείται αρθροσκοπικά. Η αρθροσκόπηση είναι μια χειρουργική πράξη ελάχιστης επεμβατικότητας μιας και η επέμβαση γίνεται μέσα από οπές μερικών χιλιοστών που διανοίγονται γύρω από την άρθρωση χωρίς τομές στο υπερκείμενο δέρμα. Από αυτές εισάγεται το αρθροσκόπιο, το οποίο με τη βοήθεια οπτικών ινών, προσφέρει επισκόπηση της άρθρωσης και του υπακρωμιακού χώρου υπό άμεση όραση και μεγέθυνση. Επίσης, εισάγονται τα κατάλληλα εργαλεία (ράμματα, άγκυρες) για την εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας. Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου είναι η ασφάλεια, το μικρότερο χειρουργικό τραύμα, το άψογο αισθητικό αποτέλεσμα, η υψηλή διαγνωστική ευαισθησία και το μικρότερο ποσοστό επιπλοκών σε σχέση με την ανοικτή χειρουργική που εφαρμόζονταν παλαιότερα. Για την επέμβαση αυτή συνήθως δεν απαιτείται ενδονοσοκομειακή νοσηλεία και ο χρόνος αποθεραπείας είναι μικρότερος σε σύγκριση με αυτόν που απαιτούσαν οι παλαιότερες τεχνικές.
Τόσο η συντηρητική, όσο και η χειρουργική θεραπεία συμπληρώνεται με πρόγραμμα αποκατάστασης που έχει σκοπό την ανάκτηση του εύρους κίνησης της άρθρωσης του ώμου αλλά και την μυϊκή ενδυνάμωση των παρακείμενων μυών. Ο χρόνος της αποκατάστασης ποικίλει ανάλογα με την βαρύτητα των βλαβών και τις λειτουργικές απαιτήσεις του ασθενούς. Έτσι, αν και η επιστροφή σε καθημερινές δραστηριότητες και σε εργασία γραφείου δεν καθυστερεί, σε ορισμένες περιπτώσεις η επιστροφή σε πλήρη αθλητική δραστηριότητα ή σε βαριά χειρωνακτική εργασία μπορεί να χρειάζεται διάστημα μερικών μηνών.
COMMENTS