Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα φαινόμενο που μπορεί να υπάρχει σε κάθε σπίτι χωρίς διακρίσεις σε ταξικό ή κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο. Συνήθως οι γυναίκες είναι τα θύματα της λεκτικής, σωματικής ή κάποιες φορές και σεξουαλικής βίας.
Γυναίκες που μπορεί να είναι πολύ δυναμικές και πετυχημένες στο επαγγελματικό κομμάτι της ζωής τους και με καλή οικονομική επιφάνεια ή γυναίκες που έχουν επιλέξει ηθελημένα ή μη να μείνουν στο σπίτι μεγαλώνοντας τα παιδιά τους κάνοντας το μόνο επάγγελμα που απαιτεί ενεργητική παρουσία 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.
Στην Ελλάδα, το ποσοστό της βίας μέσα στην οικογένεια είναι υψηλό. Η πραγματική διάσταση του προβλήματος δεν μπορεί να δοθεί, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που κακοποιείται φοβάται να το καταγγείλει.
Περίπου μόνο 1 στα 20 περιστατικά καταγγέλλεται στην Αστυνομία. Σε καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας δεν υποφέρουν μόνο οι γυναίκες, αλλά και τα παιδιά, είτε ως μάρτυρες σε σκηνές βίας, είτε ως θύματα της βίας. Έρευνες δείχνουν ότι παιδιά, των οποίων η μητέρα κακοποιείται, είναι και τα ίδια θύματα λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Ο πιο ισχυρός λόγος για τον οποίο οι γυναίκες μένουν και υπομένουν μια τέτοια κατάσταση, είναι επειδή νομίζουν ότι θα αλλάξουν τον άντρα ή επειδή νιώθουν ότι το αξίζουν και το προκαλούν οι ίδιες.
Συνήθως οι κακοποιημένες γυναίκες:
α) έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, καθώς πιστεύουν ότι ο ρόλος τους ως σύζυγοι, νοικοκυρές και μητέρες τους δίνει αυτοαξία. Έχουν παραδοσιακές αντιλήψεις σε θέματα οικογένειας και πιστεύουν στην ενότητά της και στα στερεότυπα του γυναικείου ρόλου. Οι περισσότερες έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης από τους γονείς τους στην παιδική τους ηλικία,
β) αντιδρούν παθητικά, καθώς ανέχονται τον εξευτελισμό και την προσβολή, δέχονται την ευθύνη για τις βίαιες πράξεις των συζύγων τους. Ενώ χαρακτηρίζονται παθητικές από τους άλλους, αντιμετωπίζουν όμως τη βία στο σπίτι με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγουν μεγαλύτερη κακοποίηση ή και δολοφονία,
γ) νιώθουν ανασφάλεια και αναξιότητα, ξεκρέμαστες χωρίς την παρουσία του συζύγου, αποφεύγουν να αναλάβουν ευθύνες και πρωτοβουλίες γιατί φοβούνται ότι αν αποτύχουν θα κατακριθούν και θα κακοποιηθούν, δ) νιώθουν ενοχές και πιστεύουν ότι ευθύνονται οι ίδιες για την κακοποίησή τους και αρνούνται τον θυμό που νιώθουν από την κακοποίηση, ε) εκδηλώνουν ψυχοσωματικά συμπτώματα και έχουν έντονες αντιδράσεις άγχους και ψυχοσωματικές ασθένειες και
στ) βιώνουν ένα αίσθημα αβοηθησίας. Πιστεύουν ότι κανείς δεν μπορεί να τις βοηθήσει και να τις στηρίξει πέρα από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Αντίστοιχα ο άνδρας – θύτης έχει κι εκείνος χαμηλή αυτοεκτίμηση και πιστεύει ότι μέσα από τη βίαιη συμπεριφορά και τον αυταρχισμό μπορούν να αποδείξει ότι αξίζει. Έχει παραδοσιακές αντιλήψεις γύρω από το ρόλο του στην οικογένεια, ενώ δεν παραδέχεται ότι η συμπεριφορά του είναι βίαιη, δεν εκτιμά τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει η πράξη τους στο θύμα ή στα άλλα μέλη της οικογένειας. Δικαιολογεί τη συμπεριφορά του προβάλλοντας άλλους, εξωγενείς παράγοντες, όπως οικονομικά προβλήματα, αλκοόλ, την προκλητική συμπεριφορά της συζύγου.
Είναι πολύ σημαντικό οι γυναίκες – θύματα να καταλάβουν ότι δεν προκαλούν εκείνες τη συμπεριφορά του άντρα τους και συνεπώς δεν αξίζουν να είναι σε τέτοια σχέση. Πρέπει να απενοχοποιηθούν για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την ζωή που τους αξίζει και να βγουν από το βάλτο στον οποίο έχουν πέσει και με κάθε τους κίνηση βουλιάζουν όλο και περισσότερο. Αν σπάσουν τη σιωπή τους, τότε θα μπορέσουν να πιάσουν το χέρι που τους απλώνεται, να δεχτούν την απαιτούμενη βοήθεια και να οδηγήσουν τη ζωή τους σε ασφαλέστερα μονοπάτια.
sizefxi.gr
COMMENTS