Οι πολύποδες της μήτρας εμφανίζονται σε ένα μεγάλο ηλικιακό φάσμα της γυναίκας, κυρίως όμως στην αναπαραγωγική ηλικία και για το λόγω αυτό η θεραπεία τους αποκτά ιδιαίτερη σημαντικότητα αλλά και έντονες αντιπαραθέσεις στην ιατρική κοινότητα που βέβαια αντανακλούν τις αντιθέσεις τους στις ίδιες τις ασθενείς και στις οικογένειές τους.
Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή ούτε για τη θεραπεία υπάρχοντος πολύποδα, ούτε όμως και υπό μορφής προφυλακτικής αγωγής κατά της εμφάνισης ή ακόμα και υποτροπής μετά την πιθανή αφαίρεσή του. Επειδή ουσιαστικά πρόκειται για μία παθολογία που την γεννάει ο ίδιος ο οργανισμός, πιθανώς γονιδιακά και κατόπιν εκτροπής ή διαφοροποίησης του επιπέδου τω ν οιστρογόνων του, δυστυχώς η θεραπεία είναι αυστηρά χειρουργική.
Θα πρέπει να διευκρινίσει κανείς ότι κατά κανόνα αποτελούν μία καλοήθη και συχνή παθολογία, που εκτεταμένες μελέτες έχουν σχεδόν αποδείξει ότι δεν έχουν παρά απειροελάχιστες πιθανότητες να μετατραπούν σε κακοήθεια.
Έτσι λοιπόν, η δυνατότητα χειρουργικής τους εξαίρεσης ανάγεται μάλλον στην δημιουργία ή όχι συμπτωμάτων στην πάσχουσα, υπό την μορφή διαλείπουσας αιμορραγίας, μεσοκυκλικής ή μετά από επαφή.
Στην περίπτωση των ενδομητρικών πολυπόδων που συχνότερα από τους εξωτερικούς – τραχηλικούς προκαλούν και αύξηση της ποσότητας της περιόδου και αναιμία, η αφαίρεσή τους γίνεται είτε με απλή απόξεση ή ιδανικά όπου διατίθενται τα ιατρικά μέσα, με υστεροσκόπηση, καθώς έτσι υπό άμεση οπτική επαφή αφαιρείται όλος ο πολύποδας και η βάση του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά η παρουσία του σε περιστατικά υπογονιμότητας όπου και οι γνώμες διίστανται σχετικά με τη σημασία αφαίρεσής του. Επί τούτου, η αγγλοσαξονική σχολή συστήνει την εξαίρεση της παθολογίας, ενώ η αντίστοιχη Γαλλική πιστεύει ότι ακόμα και σε περιπτώσεις εξωσωματικής, δεν επηρεάζεται η επιτυχία της εμβρυομεταφοράς επί πολυπόδων μέχρι 1 εκατοστό διάμετρο.
Εξυπακούεται βέβαια ότι το προϊόν της αφαίρεσης θα σταλεί για βιοψία ώστε να επιβεβαιωθεί το καλοήθες της ιστολογικής του πολύποδα.
Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και στην απλούστερη μεν αλλά εξίσου σημαντική περίπτωση των εξωτερικών πολυπόδων, η οποία δέον όπως πραγματοποιείται χειρουργικά και υπό νάρκωση έτσι ώστε να αφαιρείται και η ‘ρίζα’ του που συχνά βρίσκεται μέσα στον ενδοτράχηλο και επιτυγχάνεται με ενδοτραχηλική απόξεση, που μειώνει και τις πιθανότητες υποτροπής και επανεμφάνισης του.
Στη σπάνια περίπτωση που ένας πολύποδας εμφανιστεί σε ηλικία μεταεμμηνοπαυσιακή, χωρίς δηλαδή τη δράση καν των οιστρογόνων είναι θεμιτό να αφαιρείται άμεσα και να στέλνεται για βιοψία καθώς αυξάνουν οι πιθανότητες κακοήθειας.
COMMENTS