“Είμαι εδώ για σένα μέχρι να γίνεις πάλι Εσύ”
Πως να είναι όταν η μητρότητα χρωματίζεται από την επιλόχειο κατάθλιψη;
Πως να είναι όταν η αρχή της της κοινής ζωής ανάμεσα στην μητέρα και στο μωρό της σκοτεινιάζει;
Η επιλόχειος κατάθλιψη συμβαίνει γιατί κάθε συναισθηματική δυσκολία ανήκει στον Άνθρωπο, στην Σχέση και σε ότι άλυτο κουβαλάει.
Κάθε γυναίκα που μεταμορφώνεται σε μητέρα, κάθε γυναίκα που με προσμονή περιμένει να αγκαλιάσει τον καινούργιο άνθρωπο που μόλις έφερε στη ζωή, που προσμένει να αγκαλιάσει την δική της Υπόσταση, ως η μορφή που θα φτιάξει το πρώτο περιβάλλον του παιδιού, και μέσα του θα ανθίσει η σχέση είναι ένας Άνθρωπος που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο δικές του εσωτερικές πραγματικότητες.
Την Προσμονή κ την Πραγματικότητα.
Κάποιες μητέρες χάνονται, σκοτεινιάζουν. Κυρτώνουν.
Η μητρότητα είναι ένα τεράστιο συναισθηματικό άνοιγμα στην Ζωή και στον Κόσμο.
Και κάθε νέα μητέρα που χάνεται μέσα σε συναισθήματα που την τρομάζουν, μέσα σε μονοπάτια που την μπερδεύουν υποφέρει.
Χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και πολλές φορές τον ίδιο τον Εαυτό της.
Πως είναι να είσαι χαμένη, κυρτωμένη και να Νιώθεις μόνη;
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε είναι να την ακούσουμε χωρίς να υποτιμήσουμε αυτό που νιώθει.
Να την αγκαλιάσουμε χωρίς να την βιάσουμε να το ξεπεράσει.
Χρειάζεται χρόνο να υπάρχει στο συναίσθημα της, χώρο να έρθει σε επαφή με ότι καινούργιο έχει αναδυθεί μέσα της και την τρομάζει.
Χρειάζεται το δικό μας χέρι για να ταξιδέψει στο σκοτάδι της.
Χρειάζεται τα δικά μας μάτια για να την βοηθήσουμε να εμπιστευθεί τα δικά της μάτια, την δική της ματιά.
Φροντίδα και μόνο φροντίδα. Από το περιβάλλον της, από τους ανθρώπους στο περιβάλλον της.
Γιατί κάθε δάκρυ Ανθρώπου από Άνθρωπο απαλύνεται, κάθε φόβος μέσα από στήριξη μεταμορφώνεται σε δύναμη, κάθε σπαραγμός μέσα από εν συναίσθηση λυτρώνεται, κάθε άνθρωπος μέσα από άνθρωπο ενδυναμώνει.
antigonisimeonidou.wordpress.com
COMMENTS