Συχνά ακούμε πόσο ”επίπονη” γίνεται η διαδικασία μάθησης τόσο για ορισμένα μικρά όσο και μεγαλύτερα παιδιά. Μία από τις αιτίες που θα αναφέρουμε στο παρόν άρθρο είναι η έλλειψη συνεργασίας από την πλευρά του παιδιού.
Αρχικά, ένα παιδί από την νηπιακή ακόμη ηλικία για να μπορέσει να μάθει θα πρέπει να τηρεί κάποιους βασικούς κανόνες που έχουν οριστεί από τον εκπαιδευτή (θεραπευτή, δάσκαλο-παιδαγωγό). Βασική προϋπόθεση είναι να μπορεί να καθίσει σε τραπέζι/ θρανίο.
Η εικόνα που εμφανίζουν τα μη συνεργάσιμα παιδιά ποικίλει. Μπορεί να είναι άρνηση, έντονη αντίδραση, να μην εκτελούν τα μαθητικά τους καθήκοντα, να σηκώνονται από τη θέση τους συχνά… Όλο αυτό κάνει κάνει πιο δύσκολη τη διαδικασία μάθησης και κουράζει μαθητή και δάσκαλο-παιδαγωγό. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να παρατηρηθεί σε παιδιά νηπίου αλλά και δημοτικού ή μεγαλύτερα, παρόλο που τα δύο τελευταία γνωρίζουν και είναι εξοικειωμένα με κάποιους κανόνες.
Οι λόγοι αυτής της δυσκαμψίας ας επιτραπεί ο όρος είναι διάφοροι: ψυχολογικοί, μαθησιακές δυσκολίες, υπερκινητικότητα, διάσπαση προσοχής, έλλειψη ορίων, παραβατική συμπεριφορά κ.α.
Οι μαθητές που δεν γνωρίζουν την καλή συνεργασία, δεν τηρούν σωστή στάση σώματος, συχνά σηκώνονται από τη θέση τους, μιλούν χωρίς να τους έχει δοθεί ο λόγος, δεν σηκώνουν χέρι, διακόπτουν τον δάσκαλο ή τους συμμαθητές τους λέγοντας πράγματα εκτός μαθήματος, δεν τηρούν κανόνες της τάξης, αυτά λοιπόν τα παιδιά δυσκολεύονται αρκετά να απορροφήσουν νέες πληροφορίες και έχουν δυσκολίες στην ανάκληση όσων μαθαίνουν.
Εκεί, ο δάσκαλος-παιδαγωγός είναι σημαντικό να παρέμβει ώστε να διορθώσει την συμπεριφορά και ύστερα να ασχοληθεί με το μαθησιακό κομμάτι. Η διόρθωση-συνέτιση γίνεται μέσω συζήτησης με το μαθητή ή και τους γονείς, χρησιμοποιώντας θετική ενίσχυση για βελτιωμένη συμπεριφορά και συνέπειες για αρνητική συμπεριφορά.
COMMENTS