Η οικογένεια είναι ένα σύστημα, δηλαδή μια ομάδα ατόμων που αλληλεπιδρούν ως ένα λειτουργικό όλον. Οι φυσικές, κοινωνικές και συναισθηματικές λειτουργίες των μελών της οικογένειας βρίσκονται σε βαθιά αλληλεξάρτηση, ώστε οι αλλαγές σ’ ένα μέρος του συστήματος να έχουν αντίκτυπο σε άλλα μέρη του. Τα τελευταία χρόνια την θέση της εκτεταμένης οικογένειας έχει πάρει η πυρηνική οικογένεια, η οποία περιλαμβάνει μόνο τους 2 γονείς και τα παιδιά τους, ενώ μια πολύ συνήθης μορφή πλέον είναι και η μονογονεϊκή οικογένεια.
Οι περισσότεροι (ειδικοί και μη), δίνουμε έμφαση στον ρόλο της μητέρας για την σωστή διαπαιδαγώγηση και ανατροφή των παιδιών αφήνοντας στην άκρη τον ρόλο του πατέρα. Όμως η οικογένεια, όταν αυτή αποτελείται από 2 γονείς, δρα σαν ένα σύστημα τα μέλη του οποίου επηρεάζονται από τις ενέργειες οποιουδήποτε άλλου μέλους.
Ακόμα και αν ο πατέρας δουλεύει πολλές ώρες και την φροντίδα των παιδιών έχει αναλάβει εξολοκλήρου η μητέρα, δεν συνεπάγεται ότι ο ρόλος τους πατέρα δεν είναι καταλυτικός. Όσο λίγες και αν είναι οι ώρες της ημέρας που ο πατέρας αφιερώνει στα παιδιά του επηρεάζει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας τους.
Ο πατέρας αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά, ανεξάρτητα αν τα παιδιά της οικογένειας είναι αγόρια ή κορίτσια. Με την λεκτική, αλλά κυρίως με την μη-λεκτική συμπεριφορά του (με τις πράξεις του), μεταδίδει ισχυρά μηνύματα στα παιδιά, ικανά να ανατρέψουν και αυτά της μαμάς ειδικά αν είναι αντίθετα μεταξύ τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να μπερδεύονται και να το εκδηλώνουν με αλλαγή στη συμπεριφορά τους (πχ. νεύρα και εκρήξεις θυμού), προς το σταθερό πρόσωπο αναφοράς τους, το οποίο συνήθως είναι η μητέρα.
Το παιδί στην αλληλεπίδραση του με τους γονείς του, λαμβάνει δύο διαφορετικά μηνύματα: από τη μία πλευρά ότι η προσωπικότητα του γίνεται αποδεκτή και τα όποια λάθη κάνει είναι διαχειρίσιμα, ενώ από την άλλη πρέπει να αγωνίζεται για να ικανοποιεί τον γονέα που δεν το αποδέχεται, ενώ παράλληλα υφίσταται κριτική σε κάθε συμπεριφορά του. Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε το πόσο ισχυρά πρότυπα αποτελούν και οι δύο γονείς όταν αναθρέφουν παιδικές ψυχές.
Μια ακόμα διάσταση στο πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος του πατέρα έρχεται αν σκεφτούμε ότι μέσα από τις σχέσεις μας με τους γονείς μας και κυρίως με τον γονέα του αντίθετου φύλου, βάζουμε τις βάσεις για τις σχέσεις μας με το άλλο φύλο. Για παράδειγμα, ένας γονέας που δεν αποδέχεται την κόρη του, της κάνει συνέχεια κριτική για τη συμπεριφορά της και βασίζει τη σχέση του μαζί της στον φόβο και την τιμωρία, έχει ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας η κόρη του να αγωνίζεται συνέχεια για να κερδίζει την αποδοχή των αντρών, χωρίς ποτέ να νιώθει επαρκής. Στις σχέσεις της μέσα από τη συνεχή προσπάθεια να ικανοποιεί τον σύντροφό της υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πάρει και τον ρόλο του θύματος. Συνεπώς, όσο πιο ενεργός είναι ο ρόλος του στην οικογένεια και όσο πιο κοινός είναι ο τρόπος διαπαιδαγώγησης με την μητέρα, τόσο πιο σωστές θα είναι οι βάσεις που τίθενται στα παιδιά.
COMMENTS