Στην σύγχρονη εποχή γινόμαστε καθημερινά δέκτες απεριόριστων πληροφοριών και καλούμαστε να πάρουμε πολλές αποφάσεις. Κάποιες από αυτές χαρακτηρίζονται πιο εύκολες και άπτονται της καθημερινότητάς μας, όπως το τι φαγητό θα μαγειρέψουμε σήμερα.
Άλλες είναι πιο δύσκολες και περίπλοκες, όπως το ποιο είναι το καλύτερο σχολείο για το παιδί μας. Η διαδικασία και η πορεία λήψης αποφάσεων είναι καίριας σημασίας. Κάποιος μάλιστα είχε γράψει ότι οι αποτελεσματικοί άνθρωποι αποφασίζουν γρήγορα και μένουν στις αποφάσεις τους ενώ οι αναποτελεσματικοί αργούν να αποφασίσουν και αφού το κάνουν, εύκολα αλλάζουν γνώμη.
Μαθαίνουμε να αποφασίζουμε; Πώς μαθαίνω το παιδί μου να αποφασίζει;
Η απάντηση είναι απλή: με το να παίρνει αποφάσεις! Δράσεις και συμπεριφορές της ενήλικης ζωής μας προκύπτουν ως αποτέλεσμα εξάσκησης, εκμάθησης και συνήθειας σε αντίστοιχες δράσεις και συμπεριφορές ήδη από την παιδική μας ηλικία.
Για παράδειγμα, όταν το παιδί παίρνει πρωτοβουλία και μάθει να αποφασίζει ποιο παντελόνι θα φορέσει, το πράσινο ή το γαλάζιο, όπως επίσης και ποιες συνέπειες θα έχει αυτή του η επιλογή, τότε ίσως μετά από χρόνια να μπορεί να αποφασίσει και για το ποιο είναι το καλύτερο για εκείνο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και μετέπειτα να αποφασίσει και να καταλήξει στο εάν η συνεργασία με έναν συγκεκριμένο συνάδελφο έχει πιθανότητες να είναι αποδοτική στην επιχείρηση που έχει.
Αποφασίζει το παιδί σας τι ρούχα θα φορέσει; Έχει λόγο στην εξωτερική του εμφάνιση; Έχει λόγο σε άλλες «μικρές» αποφάσεις για θέματα που άμεσα το αφορούν κατά τη διάρκεια της μέρας του;
Έχει «χώρο» να πάρει αποφάσεις το παιδί;
Έρχεται για παράδειγμα ο γιος σας από το σχολείο και σας ρωτάει με αγωνία τι να κάνει με ένα κορίτσι που γνώρισε! Πολλές φορές ακούμε το εξής: «λοιπόν άκου να σου πω…» ή «κοίτα να δεις πώς έχουν τα πράγματα σ’ αυτή την περίπτωση…».
Το λανθάνον μήνυμα είναι το εξής: εσύ δεν ξέρεις–εγώ ξέρω, εσύ ποτέ δεν θα ξέρεις–εγώ πάντα θα ξέρω. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν το παιδί αυτό που ξέρει είναι ότι δεν ξέρει και ότι ο μόνος που γνωρίζει είναι ο γονιός.
Το μήνυμα καταγράφεται και μεταφέρεται και στην ενήλικη ζωή όπου θα αναζητά ανθρώπους οι οποίοι θα «ξέρουν γι αυτόν»! Για να έρθει κι εκείνη η ώρα που ακούει κανείς (ακόμα και από γονείς) «Μα καλά εσύ δεν έχεις λόγο σε αυτή τη σχέση; Ό,τι θέλει σε κάνει! Και θέλεις να προχωρήσεις και σε γάμο;».
Έχει το παιδί σας ελευθερία να σκεφτεί και να αποφασίσει για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών; Έχει το ελεύθερο να κάνει λάθος και να μάθει από αυτό;
Προσφέρουμε λοιπόν το κατάλληλο περιβάλλον στο παιδί;
Πόσοι τελικά κάθονται να ακούσουν πραγματικά το παιδί τους και να αφουγκραστούν τα συναισθήματά του πριν μιλήσουν; Πόσοι ακούμε πραγματικά το διπλανό μας, όχι μέχρι να καταλάβουμε εμείς τι του συμβαίνει, αλλά μέχρι να αισθανθεί εκείνος ότι έχει γίνει κατανοητός!
Τι να κάνω;
Το μόνο που μπορώ να αποφασίσω για εσάς είναι να μην αποφασίζετε εσείς για το παιδί σας. Μήπως να του πείτε «Πες μου τι έχει συμβεί για να σε καταλάβω καλύτερα» ή «πώς αισθάνεσαι γι΄ αυτό που συμβαίνει»;
Επαναλάβετέ ό,τι έχετε ακούσει και ρωτήστε το: «Αισθάνεσαι ότι σε έχω καταλάβει»; «Έχω καταλάβει σωστά»; Εξετάστε μαζί του τη γκάμα των επιλογών που έχει και αναρωτηθείτε μαζί του για τις πιθανές συνέπειες.
Στην περίπτωση που επιμείνει να πάρει μια απάντηση τότε: «Τί να σου πω δεν ξέρω..εσύ τί λες να κάνεις; »
COMMENTS