Τα διαδικτυακά παιχνίδια είναι ιδιαίτερα δημοφιλή μεταξύ των παιδιών και των νέων ατόμων, καθώς δίνουν τη δυνατότητα να αποφορτιστούν από το άγχος της καθημερινότητας, να ταυτιστούν με ήρωες που χαρακτηρίζονται από δύναμη και εξουσία, να αποκτήσουν έλεγχο επί των ηρώων τους, να γίνουν αποδεκτοί από την ευρύτερη κοινότητα των παιχτών, να υποδυθούν κάποιον που θα ήθελαν να είναι.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με τα έντονα και ιδιαίτερα γραφικά που «κερδίζουν» ακόμη και το πιο απαιτητικό μάτι, δημιουργούν στους παίχτες την αίσθηση ότι ανήκουν σε ένα κόσμο στον οποίο μπορούν να ξεχωρίζουν ως δυνατοί.
Ένα ακόμη σημείο που θα πρέπει να τονιστεί είναι το γεγονός ότι η ταύτιση με τους ήρωες των παιχνιδιών μπορεί να επηρεάσει την καθημερινή ζωή και τη συμπεριφορά του παιδιού. Π.χ. η ταύτιση με βίαιους ήρωες μπορεί να ενισχύσει την εμφάνιση επιθετικότητας των παιδιών στην πραγματική ζωή.
Όσο μεγαλύτερη ανασφάλεια αισθάνεται ένα παιδί ή έφηβος εντός του οικογενειακού του περιβάλλοντος τόσο μεγαλύτερη επιρρέπεια θα εμφανίσει στις ταυτίσεις με τους ήρωες των παιχνιδιών αλλά και στην αυξημένη ενασχόληση με τα διαδικτυακά παιχνίδια, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και στο στάδιο του εθισμού.
Στην περίπτωση του εθισμού, οι συμπεριφορές που παρατηρούνται συνήθως είναι η επίμονη ενασχόληση με το διαδίκτυο, η αδυναμία άντλησης ευχαρίστησης από οτιδήποτε άλλο εκτός της ενασχόλησης με το διαδίκτυο, η απόσυρση από τις κοινωνικές επαφές, η πτώση στις σχολικές επιδόσεις, η τάση απομόνωσης, η εμφάνιση διαταραχών ύπνου και διατροφής, οι κεφαλαλγίες, οι πόνοι στα οστά, η ξηρότητα στα μάτια και η παραμέληση της προσωπικής υγιεινής.
Ουσιαστικά το παιδί ή ο έφηβος εμφανίζει συμπεριφορές που θυμίζουν εξαρτημένο άτομο. Και η αλήθεια είναι ότι ο εθισμός στο διαδίκτυο δε διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση, όπως η εξάρτηση στον τζόγο ή στα ναρκωτικά.
Η λύση στις περιπτώσεις που αναφέραμε είναι πρωτίστως η πρόληψη.
Από έρευνες προκύπτει ότι η μέση διάρκεια ενασχόλησης ενός παιδιού με τον υπολογιστή για λόγους διασκέδασης δε θα πρέπει να ξεπερνά τις 1,5-2 ώρες/ημέρα. Εάν, λοιπόν, παρατηρήσουμε ότι το παιδί μας υπερβαίνει την αναφερόμενη διάρκεια, θα πρέπει να προβούμε σε παρεμβάσεις οριοθέτησης, ώστε να αποτρέψουμε τυχόν συμπεριφορές εθισμού.
Ωστόσο, σε περίπτωση που η πρόληψη δεν έχει γίνει και το παιδί έχει ήδη μπει στα κανάλια του εθισμού, η οριοθέτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται σταδιακή μείωση των ωρών ενασχόλησης μέσα από την τοποθέτηση καθημερινών στόχων (π.χ. σήμερα αντί για 3 ώρες θα παίξεις 2,5 ώρες).
Κάθε παρέμβαση πρέπει να γίνεται σε πλαίσιο υποστήριξης, διατηρώντας υπόψη ότι είμαστε σύμμαχοι και όχι αντίπαλοι με το παιδί. Σημαντικό είναι να συζητάμε με το παιδί πώς αισθάνεται, να το ενθαρρύνουμε να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μας και να το επιβραβεύουμε όταν καταφέρνει ένα στόχο.
Επίσης, μπορούμε να ενισχύσουμε την προσπάθειά του, προτείνοντας εναλλακτικές, παροτρύνοντας τη συναναστροφή με φίλους ή ακόμη και οργανώνοντας «απογεύματα πίτσας» με παρέα στο σπίτι.
Σε περίπτωση που οι προσπάθειες είναι ατελέσφορες, η συμβολή κάποιου ειδικού είναι μονόδρομος. Για να επιτευχθούν η στόχοι της απεξάρτησης βασικό μέλημα θα πρέπει να είναι να αισθανθεί το παιδί ασφάλεια και εμπιστοσύνη εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αυτό είναι το πιο σημαντικό βήμα για να υπάρχει θετική έκβαση.
COMMENTS