Πόσο πολύ πονάει το καρφί σου;
Έχεις προσπαθήσει ποτέ να σηκώσεις ή να σπρώξεις κάτι βαρύ; Στην αρχή χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια όμως μόλις κινηθεί έστω και λίγο τότε μπορεί να συνεχίσει να μετακινείται με μια πολύ μικρότερη προσπάθεια. Ο νόμος της φυσικής είναι η στατική τριβή ή η αδράνεια και έχει πολύ μεγάλη εφαρμογή και στην καθημερινή ζωή μας, ακόμη και με εμάς να είμαστε το προς μετακίνηση αντικείμενο!Συχνά βρισκόμαστε απογοητευμένοι λόγω των καταστάσεων της ζωής μας που δε μας ικανοποιούν, ή αλλαγής που ευχόμαστε να συμβεί όμως δεν κάνουμε κάτι για να συμβεί.
Έτσι, η αδράνεια, ο νόμος της φυσικής που εφαρμόζεται περισσότερο από κάθε άλλον στην ψυχολογία του ανθρώπου, παραμένει σε ισχύ. Κολλάμε εκεί που είμαστε, παραπονούμαστε για όλα τα πράγματα που δε μας αρέσουν όμως συνεχίζουμε να μην κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε. Αν τα παραπάνω δεν ακούγονται άγνωστα τότε ας δούμε γιατί εσύ – και εγώ – αν και (ελπίζουμε να) είμαστε λογικά σκεπτόμενα ανθρώπινα όντα επιμένουμε να συμπεριφερόμαστε με τόσο παράλογο τρόπο. Χωρίς να μπαίνουν σε σειρά σημαντικότητας, θα λέγαμε ότι πρώτον φοβόμαστε την αλλαγή. Το ίδιο επιχείρημα που όλοι οι πολιτικοί φωνάζουν σε συγκεντρώσεις και τυπώνουν σε αφίσες για να μας πείσουν να τους ψηφίσουμε, το ίδιο ακριβώς είναι που μας τρομάζει.
Αλλαγή. Το άγνωστο. Και τότε γιατί συνεχίζεις και ψηφίζεις αυτόν που σου υπόσχεται αλλαγή; Βασικά, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις πως σου λέει ψέμματα και δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Αντιθέτως, όταν θέλουμε να κάνουμε μια αλλαγή στη ζωή μας είτε αυτή είναι στην προσωπική μας ζωή, στην επαγγελματική, να χάσουμε βάρος ή οποιοδήποτε άλλο τομέα, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.
Πρώτον, σε αυτή την περίπτωση έχουμε εμείς την ευθύνη. Δεν είμαστε απλώς ένας από μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρους που θα ψηφίσουμε για να αναθέσουμε σε κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναθέσουμε σε άλλους την υλοποίηση των επιλογών μας, συνεπώς είμαστε εμείς που χρειάζεται να αποφασίσουμε, να κάνουμε τη δουλειά, και να γευτούμε τους καρπούς της όσο σάπιοι και ας είναι τελικά.Δεύτερον, στην παρούσα κατάσταση ζούμε με τον ‘διάβολο που γνωρίζουμε’ και ενώ μας ενοχλεί, στο μυαλό μας η εικόνα της διάδοχης κατάστασης είναι ένα κενό. Ζητάμε δηλαδή να εξαφανίσουμε αυτό που μας ενοχλεί και να μείνουμε σε μια μεταφορική ή και κυριολεκτική κατάσταση μοναξιάς και αβεβαιότητας.
Και τι θα κάνω μετά επαγγελματικά αν αφήσω τη δουλειά μου; Με τι θα ασχολούμαι αν δεν χρειάζεται να κάνω δίαιτα πια; Το πρόβλημά μας μερικές φορές είναι η παρέα μας, κάτι σαν τα ηλικιωμένα ζευγάρια που βρίζονται αλλά μένουν μαζί γιατί κάνουν παρέα ο ένας στον άλλο. Στην πιθανότητα λοιπόν ο διάβολος που δεν ξέρουμε να έχει πιο μυτερή τρίαινα αποφασίζουμε να κρατήσουμε τον διάβολο που ξέρουμε και ξέρουμε τι έχουμε να περιμένουμε. Ούτε μεγάλες χαρές ούτε και μεγαλύτερες αναποδιές!Τρίτον, νομίζουμε πως επειδή το θέλουμε το σύμπαν οφείλει να συνωμοτήσει και να μας κάνει το χατήρι.
Ο Πάουλο Κοέλιο ίσως να μην έκανε σαφές ότι το σύμπαν δεν ασχολείται με ανθρώπους που δεν βάζουν το χεράκι τους οι ίδιοι. Επιβραβεύει τους εργατικούς και τους τολμηρούς και ναι, μερικές φορές στάζει και τύχη σε κάποιους που δεν έχουν μοχθήσει, όμως οι πιθανότητες να συμβεί αυτό σε εσένα και εμένα είναι πολύ λίγες και αν ήμασταν οι τυχεροί θα το γνωρίζαμε ως τώρα. Η όχι και τόσο θλιβερή αλήθεια είναι πως η ευθύνη για το αποτέλεσμα είναι κυρίως δική μας. Η τύχη και οι άλλοι άνθρωποι θα βοηθήσουν μόνο όταν έχουμε δείξει ότι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε κάποια αλλαγή στη ζωή μας. Και το πόσο θέλουμε κάτι φαίνεται μόνο από το πόσο πολύ προσπαθούμε για αυτό. Οι πράξεις μας πάντα φωνάζουν περισσότερο από τα λόγια μας.
Μπορεί να είναι σκληρή λοιπόν, αλλά είναι η πραγματικότητα. Αν θες να αλλάξεις κάτι στα επαγγελματικά σου, στα προσωπικά σου, στον εαυτό σου, στους γύρω σου τότε πρέπει να το κάνεις εσύ. Οι άλλοι θα αλλάξουν όταν το θελήσουν, ως τότε δεν υπάρχει λόγος να μένεις εσύ πίσω από όσα θέλεις. Οι περισσότεροι όμως περιμένουμε, σχεδόν απαιτούμε να αλλάξει η πραγματικότητά μας με τη δύναμη της σκέψης μας. Δεν έχει συμβεί, δε θα συμβεί ποτέ μάλλον και μακάρι να μη συμβεί γιατί τότε θα έχουν αδικηθεί κατάφορα όλοι όσοι μοχθούν και βιώνουν την ηδονή του να πετυχαίνεις τελικά ενώ έχεις ιδρώσει.
Και έτσι καταλήγουμε να μένουμε εκεί που είμαστε, γαντζωμένοι σαν ναυαγοί σε μέρη της ζωής μας που δε μας ικανοποιούν, όμως για εμάς είναι το ξύλο με τις ακίδες που μας τσιμπάει αλλά δεν το αφήνουμε γιατί αλλιώς θα χρειαστεί να κολυμπήσουμε ως την ακτή. Και τις περισσότερες φορές δεν έχουμε αντιληφθεί ότι η ακτή είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε, καθώς γραπωμένοι στο κούτσουρό μας κοιτάζουμε προς το πέλαγος ενώ η ακτή είναι πίσω από την πλάτη μας.
Όμως για εμάς υπάρχει μόνο ο φόβος του απέραντου γαλάζιου και το ξύλο μας. Συνεχίζουμε λοιπόν να επιπλέουμε φοβισμένοι, απογοητευμένοι ακόμα και μίζεροι περιμένοντας το ξύλο και το ρεύμα να μας πάει στην ακτή. Συνήθως τα ρεύματα μας οδηγούν στα βαθιά πριν καταλήξουν στη στεριά. Η πιο κοντινή μας στεριά είναι αυτή που θα φτάσουμε αν κολυμπήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις.Η αδράνεια στη ζωή μας είναι σαν την ιστορία με τον άνθρωπο που παραπονιόταν γιατί από την πολυθρόνα του είχε πεταχτεί ένα ελατήριο και τον πονούσε.
Παραπονιόταν συνεχώς για το πόσο ενοχλητικό ήταν, πόσο του έγδερνε τα οπίσθια και δεν τον άφηνε να απολαύσει την αγαπημένη του σειρά στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή όμως ένας γνωστός του παρατήρησε ότι δεν σηκωνόταν ποτέ από την πολυθρόνα του.«Γιατί απλώς δεν σηκώνεσαι από εκεί»; Τον ρώτησε.«Εντάξει, δε με ενοχλεί και τόσο πολύ», του απάντησε.Συχνά δίνουμε την ίδια απάντηση και στον εαυτό μας. Εντάξει, το καρφί μας πληγιάζει τον πισινό και μερικές φορές μας πονάει αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλός καναπές. Και καθόμαστε πάνω του τόσο καιρό που έχουμε χάσει την μνήμη του πόσο ευχάριστη αίσθηση σου δίνει το να κάθεσαι αναπαυτικά. Ακόμα περισσότερο έχουμε ξεχάσει πόσο απλό είναι να σηκωθούμε και να περπατήσουμε.
Έτσι καταλήγουμε να πούμε ότι μπορούμε να το αντέξουμε και πως μάλλον υπερβάλλουμε. Μάλλον τελικά το καρφί στην πολυθρόνα μας δεν είναι τόσο μεγάλο.Κάποιος είπε ότι τα μεγάλα πράγματα στη ζωή γίνονται από φόβο, πόνο ή έρωτα. Πόσο λοιπόν σε φοβίζει, σε πονάει ή κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά αυτό που θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου; Πόσο μεγάλο είναι τελικά το καρφί σου;
COMMENTS