Για τα βουβά δάκρυα των Μητέρων.
Για την αγαπημένη μου θεραπευόμενη την Μ. που την γνώρισα στην προσπάθεια της να γίνει Μητέρα και μετά αφού έγινε Μητέρα χρειάστηκε να την γνωρίσω ξανά.
Η Μ. έγινε πρώτη φορά Μητέρα και έπεσε στο κενό. Ένιωθε ότι δεν υπήρχε τίποτα να την κρατήσει, τίποτα που να μπορεί να μεταμορφώσει το Κενό σε Κίνηση, το Άμορφο σε Μορφή , τον Φόβο σε Ελπίδα. Μπήκε στην θεραπεία και έφερε απέναντι μου μια κληρονομιά επιθυμιών της δικής της κακοποιητικής μητέρας, μια κληρονομιά φόβου της δικής της υπόστασης και μια Πραγματικότητα του δικού της μωρού που φοβόταν να ανοίξει τα χέρια της και να το αγκαλιάσει.
Λαβωμένη από την αίσθηση ότι είναι ανεπαρκής, λαβωμένη από την αδυναμία της να νιώσει την προσμονή του χαμόγελου από το μωρό της, η Μ. έπεφτε. Πάλευε ανάμεσα σε φαντασιακές προσδοκίες και σε άγονη πραγματικότητα, ανάμεσα στην ανάγκη της να κρατηθεί από κάπου και στην επιθυμία της να γίνει αυτή που θα κρατήσει τις πρώτες στιγμές στην τρυφερή μωρουδίλα, αυτή την τόσο ζωντανή μυρωδιά. Την μυρωδιά του μωρού που φέρει μέσα του όλη την αλήθεια του Κόσμου.
Έτσι την ξαναγνώρισα.
Σε κάθε συνεδρία η δική μου επιθυμία ήταν απλά να δημιουργήσω μια φωλιά που μέσα της θα υπάρχουν δύο χέρια να την κρατήσουν. Να δημιουργήσω ένα περιβάλλον ένα θεραπευτικό περιβάλλον που μέσα του απλά να Υπάρχει μέχρι να βρει την Αυθεντικότητα της. Ένα θεραπευτικό περιβάλλον που θα πλαισιώνει το Κενό, το Άμορφο και το Φόβο σαν ένα ασυνείδητο ενδομήτριο περιβάλλον που θα της επέτρεπε να ξαναγεννηθεί και να τα μεταμορφώσει σε Κίνηση, σε Μορφή και σε Ελπίδα.
Πάντα με δύο χέρια που θα την κρατήσουν μέχρι να νιώσει Μητέρα και μετά θα ερχόταν το μαγικό νανούρισμα εκείνη η μελωδία της ψυχής που δημιουργεί την πρώτη αόρατη κλωστή που συνδέει δύο ανθρώπους
Για όλα εκείνα τα βουβά δάκρυα της Μητρότητας για όλα εκείνα τα βουβά δάκρυα που έγιναν χάδι στο μέτωπο του μωρού, για όλους εκείνους τους φόβους που έπλεξαν την Παρουσία της γυναίκας όταν άγγιξε το χτυποκάρδι της μητρότητας.
Για όλες τις Μητέρες που ένιωσαν μόνες, για όλες τις Μητέρες που έφτιαξαν υφαντό από τις ενοχές τους, για όλες τις Μητέρες που δημιούργησαν ποταμό από τα δάκρυα τους. Για να μην ξανανιώσουν μόνες.
Για τα βουβά δάκρυα των Μητέρων.
antigonisimeonidou.wordpress.com
COMMENTS