Διατροφικές διαταραχές μπορούν να παρατηρηθούν σε όλο το φάσμα των ηλικιών στην παιδική, στην εφηβική και ενήλικη ζωή.
Με μια πρώτη ματιά οι κοινωνικοί παράγοντες παίζουν έναν αξιοσημείωτο ρόλο στη διαμόρφωση αυτών: κοινωνικά πρότυπα, μόδα, διαφημίσεις, στερεότυπα μπορούν να ασκήσουν τέτοια πίεση σε έναν άνθρωπο ώστε να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το κοινωνικά αποδεκτό καλούπι της κάθε εποχής, είσαι πολύ αδύνατος για έναν κόσμο ζουμερών, πολύ εύσωμος για έναν κόσμο αδύνατων, πολύ αδύναμος για έναν κόσμο γυμνασμένων.
Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκινούν οι κρίσεις στη διατροφή άλλος τρέφεται υπερβολικά, άλλος λιγοστά ενώ ένα νέο μοντέλο κάνει την εμφάνισή του, αυτό των παρασκευασμάτων και της υπερβολικής γυμναστικής.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι κοινωνίες του φαίνεσθαι δεν θα αργήσουν να αναπτύξουν συμπτώματα παθολογίας. Το να γίνεις κάτι άλλο για να ταιριάζεις με τους γύρω σου πράγματι σε ευχαριστεί;
Μάλλον όχι και εδώ θα αφήσουμε τους κοινωνικούς και αντικειμενικούς παράγοντες που πιέζουν τέτοιες καταστάσεις και θα εμβαθύνουμε στο γιατί να τρέφομαι πάρα πάνω από όσο χρειάζομαι και λιγότερο από αυτό που έχω ανάγκη;
Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε ακατάπαυστα, φαγητά, γλυκά παράλληλα ή το ένα μετά το άλλο, γρήγορα, άτσαλα καταπιεστικά, δεν τρώνε γιατί πεινούν, μετά από ένα σημείο προσπαθούν καλύψουν συναισθηματικά κενά, όσα δεν μπόρεσαν να καλύψουν σε μια συναισθηματική σχέση που έχει τις ρίζες της σε μια παλιά και ίσως ξεχασμένη παιδική ηλικία, αναζητούν μια μαμά ή έναν μπαμπά που δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε, αναζητούν την αγάπη, την αποδοχή, την ευχαρίστηση, την παρέα, τη συντροφιά(δεν είναι τυχαίο πως πολλοί λένε τρώω επειδή βαριέμαι),τη γλύκα της ζωής μέσα από γεύσεις. Πόσο δυσφορικό λοιπόν μπορεί να είναι για έναν υπέρβαρο ή βουλιμικό να παλεύει με το βάρος του και ταυτόχρονα με τους ψυχικούς του δαίμονες;
Στην απέναντι πλευρά βρίσκονται όσοι τρέφονται λιγοστά κυρίως νεαρά κορίτσια, με τη δικαιολογία ότι για να είμαι όμορφη πρέπει να είμαι αδύνατη, ομορφιά και κιλά φαίνεται να συνεργάζονται με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Επιφανειακά λοιπόν και σε ένα συνειδητό επίπεδο η μόδα και τα πρότυπα της μπορούν να επηρεάσουν κυρίως μια έφηβη αλλά κ μια ενήλικη κοπέλα-γυναίκα(εμφανίζεται πιο σπάνια σε αγόρια) φτάνουν αυτά από μόνα τους όμως για να δημιουργηθούν ακραίες καταστάσεις υποσιτισμού και ανορεξίας;
Αν κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα θα δούμε ότι τέτοιες ενέργειες είναι:
-Φόβος για το νέο κόσμο της εφηβείας ένα κορίτσι ή ένα αγόρι αντίστοιχα προσπαθεί να αρνηθεί τις αλλαγές στο σώμα του με την απώλεια κιλών για να επιστρέψει σε μια παιδικότητα πολύ πιο ασφαλή και σίγουρη.
-Πρόκληση ενδιαφέροντος, προσπαθούν ασυνείδητα με έναν ακραίο τρόπο να δηλώσουν την παρουσία τους σε μια οικογένεια που ασχολείται πολύ με τα δικά της ξεχωριστά προβλήματα.
-Απάντηση σε μια κατασπαρακτική μητέρα η οποία δεν αφήνει το παιδί να αποκοπεί από αυτή και να αυτοπροσδιοριστεί.
Το φαγητό δεν εξυπηρετεί μόνο το σκοπό της επιβίωσης είναι ένα μέσο για να δηλωθούν συναισθήματα χαράς, λύπης, απόλαυσης, θυμού, είναι αυτό που μας κρατά στη ζωή αλλά αν χρησιμοποιηθεί λάθος μπορεί και να μας τη στερήσει.
Δε φταίνε πάντα οι γύρω μας για το πως βλέπουμε εμείς τα πράγματα, οι κίνδυνοι είναι πολλοί πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, για να προστατέψεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να μάθεις να τον αποδέχεσαι γι’ αυτό που είναι.
COMMENTS