Ένας παράγοντας που μπορεί να δράσει αρνητικά στην αυτοεκτίμηση και τον ψυχισμό των παιδιών και των εφήβων είναι η απόρριψη από τους φίλους, τους συμμαθητές, τους συνομήλικούς τους.
Δυστυχώς, στις μέρες μας η εν λόγω απόρριψη συμβαίνει συχνά μέσα από εκδηλώσεις εκφοβισμού, όπως είναι το cyber bullying, δηλαδή η άσκηση συστηματικής βίας, η οποία γίνεται μέσω της χρήσης των ψηφιακών μέσων από παιδιά ή εφήβους σε ομήλικα άτομα ή άτομα με παρεμφερή ηλικία.
Οι τρόποι εκδήλωσης του διαδικτυακού εκφοβισμού ποικίλουν. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε την αποστολή μηνυμάτων ή emails με υβριστικό περιεχόμενο, τη δημοσίευση παραποιημένων φωτογραφιών και ψευδών σχολίων για άλλα άτομα, τη διατύπωση απειλών και εκφοβισμών μέσω μηνυμάτων στο ίντερνετ ή στο κινητό τηλέφωνο κ.α.
Αποτέλεσμα είναι το παιδί που δέχεται τους εκφοβισμούς να κατακλύζεται από φόβο και ανησυχία, η οποία το αποδυναμώνει ψυχικά και, συνήθως, το καθιστά σε στάση σιγής απέναντι στο θύτη αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον.
Με άλλα λόγια, τα παιδιά θύματα τείνουν να δέχονται τον εκφοβισμό και να μη μιλούν για αυτό που τους συμβαίνει. Παράλληλα, φαίνεται η συμπεριφορά τους, στο σύνολό της, να υπόκειται σε αλλαγές σε σχέση με την πρότερη συμπεριφορά του. Αυτές οι αλλαγές είναι που καλούνται οι γονείς αλλά και οι δάσκαλοι να εντοπίσουν, ώστε να καταλάβουν ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί και να το προσεγγίσουν κατάλληλα.
Τα σημάδια που κατά κύριο λόγο αποτελούν ενδείξεις ότι το παιδί είναι θύμα διαδικτυακού εκφοβισμού είναι συμπεριφορές όπως οι εξής: κλείσιμο στον εαυτό, σχολική άρνηση, πτώση της απόδοσης στις σχολικές αλλά και τις εξωσχολικές δραστηριότητες, απομόνωση, αίσθημα θλίψης, άγχος, δυσκολίες στον ύπνο και τη διατροφή.
Σε περίπτωση που εντοπίσουμε κάτι από όλα αυτά, σημαντικό είναι να προσεγγίσουμε συναισθηματικά το παιδί. Η συναισθηματική προσέγγιση έγκειται σε μία σειρά από παρεμβάσεις όπως, μεταξύ άλλων:
- Να το κάνουμε να μας εμπιστευτεί.
- Να αποβάλλουμε τους φόβους του ότι ίσως πιστέψουμε ό, τι κακό λέγεται ή γράφεται για το ίδιο.
- Να κατανοήσουμε τη δυσκολία του να μιλήσει για αυτό που του συμβαίνει.
- Να το καθησυχάσουμε.
- Να αποτελέσουμε σταθερό σημείο αναφοράς για εκείνο.
- Να «σκύψουμε» στο πρόβλημά του, να λειτουργήσουμε με ενσυναίσθηση, να το ρωτήσουμε, απλά, πώς αισθάνεται.
- Να συζητήσουμε μαζί του τί σκέφτεται σε σχέση με αυτό που του συμβαίνει, καθώς και ποιες λύσεις θα πρότεινε, ώστε να αισθανθεί ότι λαμβάνουμε υπόψη τη γνώμη και τις επιθυμίες του, τις οποίες θεωρούμε σημαντικές και πολύτιμες.
Όσο πιο μεγάλη ασφάλεια αισθάνεται ένα παιδί τόσο πιο πιθανό είναι ότι θα μιλάει για ό, τι το φοβίζει ή το απασχολεί. Αυτό είναι το βασικότερο βήμα για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Από εκεί και στο εξής, κρίνεται σκόπιμη η συνεργασία μεταξύ γονέων – σχολείου, ώστε να υπάρχει συντονισμένη αντιμετώπιση του φαινομένου.
COMMENTS