Μέρα καραντίνας… Ολοένα αυξάνονται οι μέρες αναγκαστικού αυτοπεριορισμού και μπαλόνια φόβου φουσκώνουν μέσα μας και κάνουν τις μέρες να μοιάζουν σαν ψέμα μέσα σε φούσκα που γρήγορα θα σκάσει.
Έτσι, από τη μία νιώθουμε έρμαιοι του εγκλεισμού και από την άλλη, διατηρούμε ελπίδα πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια ιστορία που θα τελειώσει σύντομα. Τα αντιφατικά αυτά συναισθήματα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με συνεχείς συγκρούσεις: Φόβος και άρνηση του φόβου, άγχος και εκλογίκευση. Όλοι κινούμαστε υπό το φως ενός κοινού συνονθηλεύματος συναισθημάτων. Και ταυτόχρονα, όλοι μαζί απέχουμε ο ένας από τον άλλον προκειμένου να διαφυλάξουμε την υγεία μας. Έτσι, ερχόμαστε κοντά μέσα από την απόσταση…
Η θραύση της εγγύτητας με τόσο καταναγκαστικό και απόλυτο τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε ψυχική «αποκόλληση». Ή… να μας φέρει πιο κοντά. Η εξέλιξη των σχέσεών μας εξαρτάται από τη μαγιά που χρησιμοποιήσαμε για να τις χτίσουμε. Ό, τι προϋπάρχει, τώρα τείνει να διογκώνεται. Το καλό γίνεται καλύτερο. Και το κακό όλο και φαίνεται να χειροτερεύει.
Υπό αυτή την έννοια, οι συγκρούσεις και οι καβγάδες που φαίνεται να εμφανίζονται όλο και συχνότερα μεταξύ των συντρόφων ή μέσα στην οικογένεια δεν είναι ένα νέο απόκτημα της σχέσης, αλλά μία παλιά γνώριμη κατάσταση που ρούφηξε δύναμη από την παρούσα κρίση.
Υπό το ίδιο πρίσμα, τείνουμε να επικεντρωνόμαστε σε όσα δεν έχουμε, σε όσα χάσαμε και σε όσα φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Ξεκινά ένας κυκεώνας αρνητικών σκέψεων και, τελικά, απογοήτευση… Εκεί είναι που ξεφυτρώνει ένας μικρός σπόρος αισιοδοξίας, υποκινούμενος από τη σκέψη πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Κι ενώ έχουμε διανύσει μία κάποια διαδρομή, περνώντας από την άρνηση, τον θυμό, την απογοήτευση… να σου την! Η ελπίδα! Όλα αυτά τα τετριμμένα ότι «ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του» και άλλα τέτοια, αποκτούν ξαφνικά νόημα.
Γίνονται ενδοψυχικά συνθήματα, κόντρα στις επιταγές της κρίσης, της «παραλίγο κατάθλιψης», της «μαυρίλας». Γινόμαστε άνθρωποι. Συνάνθρωποι. Βαθιά σκεπτόμενοι. Αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες του διπλανού μας. Προσφέρουμε. Δεχόμαστε. Χαμογελάμε. Και ας υποφέρουμε από φόβο. Και ας πενθούμε για την ανθρωπότητα που αλλάζει μέγεθος και όψη.
Χάνουμε την καθημερινότητα, την κανονικότητα, την αίσθηση για τον κόσμο και τον εαυτό μας. Ο ήχος της συνείδησης γίνεται εκκωφαντικός. Και τότε, αγάπη απλώνεται παντού.
Μια παλιά ψυχαναλύτρια έλεγε: «Περνάς κρίση; Γιόρτασέ το!». Δυσκολευόμουν να κατανοήσω πώς γίνεται να λέει κάτι τέτοιο και να το εννοεί. Πόσο μέσα είχε πέσει! Μία κρίση τέτοιου βεληνεκούς έχει φέρει έναν ολόκληρο πλανήτη υποκείμενο σε ένα κοινό βιώμα. Και είμαστε όλοι ΜΑΖΙ. ΚΟΝΤΑ. Να ευχόμαστε. Να προσευχόμαστε. Να σκεπτόμαστε τον διπλανό μας σαν να είναι ο ίδιος άνθρωπος που βλέπουμε στον καθρέφτη κάθε μέρα. Σαν να είναι εγώ.
psychotherapy-athanasiou.gr
COMMENTS