Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι από τα πιο κρίσιμα για την πνευματική, σωματική, αλλά και ψυχοκοινωνική μας ανάπτυξη. Οι πρώιμες εμπειρίες εκείνης της περιόδου και το μοντέλο δεσμού που θα αναπτυχθεί, επηρεάζουν τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο του βρέφους καταλυτικά. Ο εγκέφαλος τα πρώτα 2 χρόνια μετά τη γέννα, χαρακτηρίζεται από πλαστικότητα και είναι ευπροσάρμοστος.
Κατά τη διάρκεια των 2 αυτών χρόνων, ο φροντιστής-πρόσωπο αναφοράς του παιδιού, δρα ως ψυχοβιολογικός ρυθμιστής του νευρικού συστήματος του παιδιού. Δηλαδή, οι πρώτες εμπειρίες της ζωής του παιδιού εντυπώνονται στις νευροβιολογικές δομές που ωριμάζουν στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. Οι εμπειρίες αυτές επιδρούν κυρίως στην ανάπτυξη του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου του παιδιού, το οποίο είναι υπεύθυνο για την επεξεργασία πληροφοριών κοινωνικο-συναισθηματικού περιεχομένου, αλλά και βοηθάει τον οργανισμό να διαχειρίζεται στρεσογόνα γεγονότα.
Από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνω στις αρχικές συνεδρίες στους ανθρώπους που απευθύνονται σε εμένα για διάφορα θέματα που τους απασχολούν, είναι αν γνωρίζουν αν θήλασαν, πού κοιμόντουσαν ως βρέφη και αν τους είχαν εφαρμόσει οι γονείς τους την τεχνική του ελεγχόμενου κλάματος για να μάθουν να κοιμούνται αυτόνομα και ανεξάρτητα.
Πολλοί από τους θεραπευόμενους μου που εμφανίζουν αγχώδεις διαταραχές, φοβίες, κρίσεις πανικού ή έχουν θέματα με την απόρριψη και έχουν ανάγκη τη συνεχή επιβεβαίωση από τους άλλους, δεν έχουν θηλάσει ή έχουν θηλάσει για πολύ λίγες μέρες και οι γονείς τους από πολύ νωρίς τα έβαλαν σε ξεχωριστό δωμάτιο ή τους άφηναν να κλαίνε για να μάθουν. Οι γονείς δεν έδιναν έμφαση στο συναισθηματικό κομμάτι ή τα συναισθήματα και η έκφραση τους, μέσω του κλάματος πυροδοτούσε μια αντίδραση των γονέων, η οποία έκανε το παιδί να νιώθει απόρριψη και ότι το ακυρώνουν. Τυχαίο ή μήπως αντικατοπτρίζει μια σημαντική συσχέτιση;
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό να επενδύουμε στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας και να τους δίνουμε από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ζωής τους, αλλά και κάθε στιγμή της ύπαρξης τους τα εφόδια, ώστε να εδραιωθεί ένας ασφαλής συναισθηματικός δεσμός, να μπουν τα θεμέλια της αυτοεκτίμησης και κατ’ επέκταση το παιδί να βιώνει τα δύσκολα και επώδυνα συναισθήματα χωρίς τον φόβο της απόρριψης και του άγχους αποχωρισμού!
COMMENTS