Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στον γονεϊκό ρόλο, είναι η διαχείριση της ματαίωσης του παιδιού. Οι γονείς πολλές φορές ζορίζονται όταν βλέπουν το παιδί τους να είναι στενοχωρημένο και να κλαίει και σπεύδουν να του ικανοποιήσουν κάθε του επιθυμία, προκειμένου να μην βιώνει δυσάρεστα συναισθήματα. Πόσο όμως ρεαλιστικό είναι να θέλουμε το παιδί μας να είναι συνέχεια χαρούμενο;
Από τη στιγμή της γέννησης μας, το κομμάτι του εγκεφάλου που είναι ανεπτυγμένο, είναι αυτό που είναι υπεύθυνο για τα συναισθήματα, ενώ το κομμάτι της λογικής σκέψης και της λήψης απόφασης, το πιο ενήλικο κομμάτι, συνεχίζει να αναπτύσσεται έως τα 6-7 έτη. Συνεπώς, το παιδί μεγαλώνει και συνεχίζει να δρα παρορμητικά, χωρίς να μπορεί να φιλτράρει λογικά τις αποφάσεις του. Τα συναισθήματα είναι κυρίαρχα και το κατακλύζουν και έχει ανάγκη από έναν ενήλικο φροντιστή του να τα εξωτερικεύσει ονοματίζοντας τα, να τα αποδεχτεί και να τα αγκαλιάσει.
Δεν ορίζουμε το πώς θα νιώσουμε για αυτό που μας συμβαίνει. Ούτε ακόμα και σε εμάς τους ενήλικες δεν μπορεί να συμβεί, πόσο μάλλον στα παιδιά. Δεν ξυπνάμε ένα πρωί και λέμε: “Τώρα θα στενοχωρηθώ”, αλλά συνήθως κάτι προκύπτει ή κάτι πυροδοτεί το συναίσθημα μας. Αν το βρούμε, το κατανοήσουμε και το αποδεχτούμε, έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα ως προς τη διαχείριση του. Το ίδιο συμβαίνει κ με τα παιδιά όσο παράλογο κ αν μας φαίνεται εμάς, ο λόγος για τον οποίο μπορεί να νιώθουν θυμό ή στενοχώρια.
Ο λόγος για τον οποίο βιώνουν ένα δυσάρεστο συναίσθημα τα παιδιά για εκείνα είναι πάντα σοβαρός και είναι πολύ σημαντικό να το αποδεχτούμε. Σχόλια τύπου: “Έλα μωρέ, γι’ αυτό στενοχωριέσαι; Μην κλαις, δεν θέλω να κλαις, σταμάτα να κλαις και θα στο κάνω” ακυρώνουν το συναίσθημα του παιδιού και πολλές φορές οδηγούν τους γονείς και στον παιδοκεντρισμό, μεγαλώνοντας χειριστικά παιδιά. Δεν μπορούμε και δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να προστατέψουμε τα παιδιά από τα συναισθήματα τους. Είναι σαν να τους περνάμε το μήνυμα ότι γίνονται αποδεκτά μόνο όταν είναι χαρούμενα, ενώ όταν είναι στενοχωρημένα, οι γονείς τους βιώνουν μεγάλη αναστάτωση και δυσφορία. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να νιώσουν κάθε τους συναίσθημα και να το αποδεχτούν και να το αγκαλιάσουν. Είναι δικό τους και με αυτό θα πορευτούν και στην ενήλικη ζωή.
COMMENTS