Όσοι κάνουν αγωνιστικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό προπονούνται σκληρά για να πετύχουν τους στόχους τους. Βελτιώνουν τη φυσική τους κατάσταση, την τεχνική τους και τις ιδιαίτερες παραμέτρους που συνθέτουν τις απαιτήσεις του αθλήματος τους.
Και μετά έρχεται ο αγώνας και ακούμε στα στάδια φράσεις όπως: «Αγχώθηκα», «Δεν ήμουν αρκετά συγκεντρωμένος», «χρειάζεται να είμαι πιο αποφασιστικός στις ενέργειές μου», «θύμωσα και μετά θόλωσα», «ήταν σαν να μην το ήθελα» και πολλές άλλες.
Σπάνια ακούμε να αποδίδεται μια μέτρια απόδοση σε ελλειπή προπόνηση – αν και αυτή είναι σε πολλές περιπτώσεις η πραγματικότητα. Αντιθέτως, στον αγώνα αποδίδουμε συχνότερα την μειωμένη μας απόδοση στην δυσκολία που είχαμε να ελέγξουμε ψυχολογικές-νοητικές παραμέτρους, όπως η συγκέντρωση, η προσοχή, η αυτοπεποίθηση, η νοοτροπία, η ανθεκτικότητά μας στην πίεση, η υπερένταση, ο έλεγχος της εγρήγορσης και μη-λειτουργικά συναισθήματα όπως το άγχος, ο θυμός, η απογοήτευση και άλλα.
Παρά το ότι αναγνωρίζουμε την επίδραση που έχουν αυτοί οι παράγοντες στην απόδοσή μας, εντούτοις, δεν αφιερώνουμε το χρόνο και την δουλειά που θα μας βοηθούσε να βελτιωθούμε σε αυτούς τους τομείς. Τις περισσότερες φορές απλώς περιμένουμε τον επόμενο αγώνα και λέγοντας ότι «δεν ήμουν σε καλή μέρα», είναι σαν να εναποθέτουμε στην τύχη τις ελπίδες μας ότι «ε, την επόμενη φορά θα είμαι σε καλή μέρα».
Ευτυχώς, αυτό το σκεπτικό είναι λανθασμένο! Η νοοτροπία μας, οι ικανότητες συγκέντρωσης, αυτοπεποίθησης, συναισθηματικού ελέγχου, ελέγχου εγρήγορσης, δεν είναι πέρα του ελέγχου μας. Απλώς δεν έχουμε διδαχτεί τις δεξιότητες αυτές και δεν τις έχουμε κάνει προπόνηση, συνεπώς, δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε και για αυτό τις θεωρούμε πέραν του δικού μας πεδίου ελέγχου. Σαν κάτι που το έχεις ή δεν το έχεις. Η πραγματικότητα είναι πως οι δεξιότητες αυτές μαθαίνονται και ο αθλητής μπορεί να τις διδαχθεί, να μάθει πώς να τις κάνει εξάσκηση, ώστε στον αγώνα να μπορεί να αποδίδει σύμφωνα με τις δυνατότητές του.
Και βεβαίως η διαδικασία ανάπτυξης νοητικών και ψυχολογικών δεξιοτήτων ενέχει κόπο και απαιτεί την συνέπεια και την επιμονή του αθλητή. Όπως μια αθλήτρια είναι σταθερή και συνεπής στις προπονήσεις της, έτσι μπορεί και αξίζει να είναι συνεπής στην νοητική της και ψυχολογική της προετοιμασία.
Σε αυτό το πεδίο μπορεί να βοηθήσει τον αθλητή ο αθλητικός ψυχολόγος. Η συνεργασία με έναν αθλητικό ψυχολόγο δεν σημαίνει ότι ο αθλητής «έχει πρόβλημα». Ο σύμβουλος αθλητικής ψυχολογίας είναι ένας ακόμα προπονητής. Ο αθλητής έχει τον προπονητή στο γήπεδο, τον γυμναστή για την μυική ενδυνάμωση, το διατροφολόγο για τη σωστή διατροφή και τον αθλητικό ψυχολόγο για την προπόνηση και βελτίωση των νοητικών και ψυχολογικών δεξιοτήτων του.
Βεβαίως και οι αθλητικοί ψυχολόγοι μπορούν να συνεργάζονται και με τους προπονητές, τους γονείς, τις οικογένειες και τις διοικήσεις, όμως σε αυτό το άρθρο εστιάζουμε στη συνεργασία τους με τον αθλητή είτε μεμονωμένα είτε σε επίπεδο ομάδας.
Σε αυτή τη συνεργασία ο αθλητής μπορεί να μάθει και να αναπτύξει ικανότητες όπως στοχοθεσία, παρακίνηση, συγκέντρωση, προσοχή, ανθεκτικότητα στην πίεση, έλεγχο των συναισθημάτων, αυτοπεποίθηση, αντιμετώπιση πόνου και άλλες.
Το αξιοσημείωτο θετικό της υπόθεσης, είναι πως οι δεξιότητες αυτές δεν ενισχύουν απλώς τον αθλητή στην αθλητική του προσπάθεια, αλλά τον εξοπλίζουν με τις ικανότητες που θα τον βοηθήσουν στο παρόν και στο μέλλον, στις άλλες πτυχές της ζωής του. Εσύ τελικά προπονείς μόνο το σώμα σου;
COMMENTS