Η σκολίωση σε ενήλικα, δηλαδή μετά την ηλικία των 18-20 ετών που έχει ολοκληρωθεί η σκελετική ωρίμανση, αποτελεί εξέλιξη μίας προϋπάρχουσας εφηβικής ιδιοπαθούς σκολίωσης
Συχνά, όταν η παραμόρφωση δεν είναι μεγάλη, η σκολίωση σε ενήλικα εντοπίζεται μόλις εμφανιστούν κάποια συμπτώματα, όπως πόνος στη μέση (οσφυαλγία), στην πλάτη (ραχιαλγία), ή ακόμα και στον αυχένα (αυχεναλγία, αυχενικό), ανάλογα με τον τύπο και την εντόπιση της σκολίωσης, στον ακτινολογικό έλεγχο. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι ασθενείς μαθαίνουν σε μεγαλύτερη ηλικία ότι είχαν σκολίωση πιθανότατα από την εφηβεία η οποία δεν ήταν διαγνωσμένη.
Οι ενήλικες με σκολίωση κάτω από την ηλικία των 30-35 ετών, συνήθως εμφανίζονται στον γιατρό για κοσμητικούς λόγους, ιδιαίτερα όταν η παραμόρφωση είναι μεγάλη και για κάποιο λόγο δεν αντιμετωπίστηκε σε μικρότερη ηλικία.
Σε μεγαλύτερη ηλικία, άνω των 35-40 ετών, πηγαίνουν στον ιατρό συνήθως λόγω του πόνου στη μέση, ή την πλάτη, όπου πλέον αρχίζουν να υπάρχουν και εκφυλιστικές αλλοιώσεις. Πολλές φορές συνυπάρχουν και προβλήματα πόνου στο πόδι «ισχιαλγία», λόγω της πίεσης κάποιου νεύρου που πιέζεται στη σκολιωτική σπονδυλική στήλη.
Η σκολίωση σε ενήλικα άνω των 60-65 ετών πολλές φορές συγχέεται με την εκφυλιστική σκολίωση που είναι το τελικό στάδιο της εκφύλισης και της αποδιοργάνωσης της σπονδυλικής στήλης και εντοπίζεται στην οσφυϊκή περιοχή. Ο εξειδικευμένος στη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης ιατρός μπορεί τις περισσότερες φορές, βάσει ακτινολογικών κυρίως στοιχείων, να προσδιορίσει αν η σκολίωση σε ενήλικα αυτής της ηλικίας πρόκειται για παλαιά ιδιοπαθή σκολίωση, ή αν πρόκειται για νεοεμφανιζόμενη εκφυλιστική σκολίωση. Αν συνυπάρχει οστεοπόρωση σε αυτήν την ηλικία η χειρουργική θεραπεία είναι πιο απαιτητική.
Μικρές σκολιώσεις σε ενήλικα μικρότερης ηλικίας, όταν τα συμπτώματα είναι κυρίως οσφυαλγία, ή ραχιαλγία χωρίς να πιέζεται κάποιο νεύρο, αντιμετωπίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις με επιτυχία συντηρητικά με φαρμακευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία και τοπικές εγχύσεις από εξειδικευμένο ιατρό.
Στη συνέχεια θα πρέπει να ακολουθηθεί εξατομικευμένο πρόγραμμα ασκήσεων για μυϊκή ενδυνάμωση με συνεργασία του θεράποντος ιατρού με τον φυσικοθεραπευτή, ή τον εξειδικευμένο γυμναστή. Οι ασκήσεις αυτές δεν πρόκειται να εξαφανίσουν τη σκολίωση αλλά μέσω της μυϊκής ενδυνάμωσης και της πρόληψης θα περιορίσουν αρκετά τη συχνότητα και την ένταση των υποτροπών.
Οι κηδεμόνες ειδικής κατασκευής δε φαίνεται να προσφέρουν στη διόρθωση της σκολίωσης των ενηλίκων, παρ’όλο που αυτό συχνά διαφημίζεται. Δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες στη διεθνή βιβλιογραφία που να υποστηρίζουν ότι οι κηδεμόνες διορθώνουν τη σκολίωση σε ενήλικα. Μία ενισχυμένη ζώνη οσφύος συνήθως αρκεί για μικρό χρονικό διάστημα όταν υπάρχει έξαρση της οσφυαλγίας, μέχρι να αποδώσει η συντηρητική αγωγή και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης.
Όταν η σκολίωση σε ενήλικα είναι μικρή και το κύριο σύμπτωμα είναι από τα κάτω άκρα μπορεί σε επιλεγμένες περιπτώσεις να γίνει μόνο τοπική αποσυμπίεση του νεύρου χωρίς εκτεταμένη σπονδυλοδεσία και ανάταξη της σκολίωσης. Τις περισσότερες φορές θα χρειαστεί σε αυτές τις περιπτώσεις τοπική στήριξη με μία μικρή σπονδυλοδεσία για σταθεροποίηση.
Σε μεγάλες σκολιώσεις ενηλίκων, συνήθως πάνω από 50º, όπου υπάρχουν μεγάλα ποσοστά επιδείνωσης και συμπτωμάτων σε μεγαλύτερη ηλικία, η χειρουργική αποκατάσταση είναι με τα σύγχρονα χειρουργικά μέσα ασφαλής με καλά αποτελέσματα, όταν πραγματοποιείται από εξειδικευμένο χειρουργό σπονδυλικής στήλης. Συνήθως η ανάταξη με οπίσθια σπονδυλοδεσία αρκεί.
Σε περίπτωση όπου συνυπάρχει σκολίωση ενηλίκων και βαρεία σπονδυλική στένωση με συμπτώματα από τα κάτω άκρα, ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να αποδοθεί στην αποσυμπίεση των νεύρων και λιγότερο στην ανάταξη της σκολίωσης στους ενήλικες.
Η αντιμετώπιση της σκολίωσης των ενήλικων απαιτεί ειδικές γνώσεις και είναι φρονιμότερο να γίνεται από ιατρούς με εξειδίκευση τόσο στη συντηρητική, όσο και στη χειρουργική αντιμετώπιση της σκολίωσης.
COMMENTS