Συμβουλές για τη βέλτιστη αγωγή των ατόμων με ΣΔ2 και Οστεοπόρωση.
Τον Ιούνιο του 2017 δημοσιεύθηκε σε ένα έγκριτο ιατρικό περιοδικό (JCEM) μία ανασκόπηση με Έλληνες συγγραφείς που μας διαφωτίζει για την ορθότερη αντιμετώπιση των ατόμων στα οποία συνυπάρχει διαβήτης και οστεοπόρωση.
Αναφέρεται βεβαίως ότι η άσκηση και η σωστή διατροφή είναι απαραίτητοι πυλώνες για την αντιμετώπιση αμφότερων των παθήσεων. Όσον αφορά τη αντιδιαβητική αγωγή προκρίνουν τη μετφορμίνη σαν πρώτο φάρμακο επιλογής.
Τα DPP-4 (sitagliptin, alogliptin κ.α.) και τα ανάλογα GLP-1 (Λιραγλουτίδη, Εξενατίδη κ.α.) είναι φάρμακα που είναι ουδέτερα και δεν αυξάνουν τον κίνδυνο κατάγματος. Επίσης φαίνεται ότι η ινσουλίνη και οι σουλφονυλουρίες όταν συνοδεύονται από συχνές υπογλυκαιμίες αυξάνουν τον καταγματικό κίνδυνο και χρήζουν προσοχής.
Αντίθετα η πιογλιταζόνη λόγω του αυξημένου καταγματικού κινδύνου που προκαλεί δεν συστήνεται στα άτομα με οστεοπόρωση ή με αυξημένο καταγματικό κίνδυνο. Όσον αφορά τη νεότερη κατηγορία αντιδιαβητικών φαρμάκων τους SGLT-2 αναστολείς, τα πράγματα διαφέρουν ανάλογα με το φάρμακο. Υπάρχει μία προειδοποίηση ότι η Καναγλιφλοζίνη (σε αντίθεση με την νταπαγλιφλοζίνη και την έμπαγλιφλοζίνη) αυξάνει τον κίνδυνο κατάγματος δεδομένα που παρουσιάστηκαν και στο πρόσφατο συνέδριο της Αμερικάνικης Διαβητολογικής Εταιρείας χωρίς ωστόσο αυτή η αύξηση να είναι στατιστικά σημαντική στη μελέτη Canvas.
Θέλω να συγχαρώ τη συνάδελφο Ενδοκρινολόγο Σταυρούλα Πάσχου που ήταν η κύρια συγγραφέας αυτής της ανασκόπησης για το ήθος της αλλά και για τη δουλειά της αυτή, η οποία αναδεικνύει επίσης ότι εμείς οι ενδοκρινολόγοι ασχολούμαστε σε βάθος και με τον διαβήτη.
COMMENTS