Έχω συμπορευτεί πολλές φορές μέσα στη θεραπεία με γυναίκες που έχουν αποφασίσει να διακόψουν την κύηση τους και απλά να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου μαζί σας. Η διακοπή κύησης ποτέ δεν γίνεται με Ελαφριά Καρδιά, όσο εκλογικευμένη και αν είναι.
Η εκλογίκευση γίνεται για να επιβιώσει ο άνθρωπος που αποφασίζει να διακόψει μέσα του την κύηση που συμβολίζει την Ζωή, να επιβιώσει στο δικό της εσωτερικό συγκρουσιακό περιβάλλον. Το ενδομήτριο περιβάλλον της που ο “λόγος” του αν μπορούσε να ακουστεί θα έλεγε τα εξής : ” Είμαι η φύση σου που δίνει ζωή, είμαι η ζωή που μέσα της κυοφορείται ένα μικρό σύμβολο της δικής σου ικανότητας να το μεταμορφώσεις σε άνθρωπο κ να συνδεθείς μαζί του.
Είμαι το περιβάλλον που από μέσα του θα συνδεθείς με την μητρότητα. Η σύνδεση είναι μια έννοια που περιέχει μέσα της το πυρήνα της ύπαρξη μας. Συνδεόμαστε με ζωή, με αίσθηση φιλοξενίας, αποδοχής και με αυτό που κινεί τον άνθρωπο, το συναίσθημα” Και κάθε πληγή, εν δυνάμει τραύμα ή τραύμα στο ενδομήτριο περιβάλλον έχει την ίδια ακριβώς υπόσταση για όλο το σώμα και την ψυχοδυναμική της γυναίκας.
Σε μια διακοπή όλο αυτό Κόβεται γιατί δεν υπάρχει επιθυμία για να πραγματωθεί. Και αυτή η διακοπή συμβαίνει μέσα στο σώμα της γυναίκας, σε σώμα που κρατάει μνήμη γιατί είναι ζωντανό. Η διακοπή γίνεται με παρεμβατικό τρόπο με ένα στείρο συναισθηματικά τρόπο και αφήνει την γυναίκα συναισθηματικά ανοιχτή στην απώλεια.
Και εκεί ξαναμπαίνει η εκλογίκευση που ξαναπαίρνει τον ρόλο της επιβίωσης και την σταματάει από το να αφεθεί και να βιώσει το πένθος.
Αλλά σε πολλές γυναίκες μετά έρχεται Η Μητρότητα, που η μητρότητα έχει μια καταλυτική δύναμη. Μια δύναμη που σαν τυφώνας έρχεται και σου γκρεμίζει χρόνιους αμυντικούς μηχανισμούς που μέσα τους Υπήρχες και Επιβίωνες. Και η ανθρώπινη ψυχή αρχίζει να “ξυπνάει” και να υπάρχει ανάμεσα σε καταστάσεις συναισθηματικές όπως Παρελθοντικός Συμβολικός Θάνατος που πολεμάει με Κυριολεκτική και Συμβολική Ζωή.
Και κάθε φορά που θα κάτσει μια γυναίκα απέναντι μου και θα ξεδιπλωθεί η ιστορία της διακοπής της κύησης της, πάντα μέσα στα μάτια της βλέπω μια σιγανή παράκληση να μην κριθεί.
Και κάθε φορά λέω και το πιστεύω ότι στην θεραπεία δεν κρίνουμε την απόφαση γιατί ήδη ο άνθρωπος απέναντι μας κρίνει τον εαυτό του για την απόφαση που πήρε. Εμείς απλά δίνουμε βοήθεια για να αναδυθεί κάτι καλύτερο, κάτι πιο όμορφο μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
COMMENTS