Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λένε οι ψυχολόγοι:
Πόσοι ψυχολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;
Η απάντηση είναι… Ένας! Αλλά η λάμπα πρέπει να θέλει να αλλάξει…
Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να μας αλλάξει, αν δεν το θέλουμε εμείς οι ίδιοι. Μερικές φορές μπορεί να μη θέλουμε ή να δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε το πώς αισθανόμαστε, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και όσα συμβαίνουν, ή τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και αντιδρούμε. Και εκεί η δουλειά του ειδικού είναι να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε πως τελικά έχουμε λόγο στο πώς αισθανόμαστε και λειτουργούμε. Γιατί ως άνθρωποι με ελεύθερη βούληση, είμαστε εμείς που κάνουμε τις επιλογές στη ζωή μας.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως ενώ στη ζωή μας ή στο περιβάλλον μας θα συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα και εμείς θα πετάμε από τη χαρά μας. Ίσως κάτι τέτοιο να μην ήταν και λογικό σε πολλές περιπτώσεις. Στη ζωή – ακόμα και τις προηγούμενες καλύτερες και πιο ευημερούσσες περιόδους -, συχνά βιώνουμε απογοητεύσεις, απώλειες, αρρώστιες και δυσκολίες και αποτυχίες. Και είναι βέβαιο ότι δε θα χαιρόμαστε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όμως το να ζούμε σε ένα αρνητικό περιβάλλον και σαν να μη μας έφτανε αυτό, να βάζουμε τη μιζέρια στον ενισχυτή του μυαλού μας, αυτό είναι δική μας υπόθεση. Η απόσταση μεταξύ στεναχώριας και κατάθλιψης είναι δικό μας δημιούργημα.
Έτσι λοιπόν και εμείς, μετά από κάποιο έντονο και δυσάρεστο ή θλιβερό γεγονός, ή μετά από πολλές ολόδικές μας απαισιόδοξες και αρνητικές σκέψεις, βιώνουμε το συναίσθημα της κατάθλιψης. Μας κατακλύζει η απαισιοδοξία, η στεναχώρια και η μαυρίλα και κάθε θετική σκέψη μας φαίνεται μάταιη. Η θλίψη μας φαίνεται δυσβάσταχτη. Ίσως να έχουμε προσπαθήσει να διαχειριστούμε το πώς νοιώθουμε μόνοι μας και βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε.
Παίρνουμε λοιπόν την κατάθλιψή μας και πηγαίνουμε στον ψυχολόγο για να μας την απαλύνει. Να την κάνει να περάσει. Μπαίνουμε στο γραφείο του ψυχολόγου μαζί με την κατάθλιψή μας, καθόμαστε στον καναπέ ή την πολυθρόνα και κάνουμε χώρο για να κάτσει μαζί μας και η κατάθλιψη. Μιλάμε με τον ψυχολόγο και του περιγράφουμε την κατάθλιψή μας, του λέμε πόσο πολύ μας ταλαιπωρεί και πόσο δύσκολη μας κάνει τη ζωή μας. Η κατάθλιψή μας κάθεται στον καναπέ αμίλητη, πότε χαμογελάει με ικανοποίηση και πότε ενοχλείται από αυτά που λέμε. Όμως παραμένει εκεί και εμείς όπως ήρθαμε μαζί της έτσι θα φύγουμε. Αγκαζέ. Χάνουμε όμως το βαθύτερο νόημα, δηλαδή πως πρωτίστως χρειάζεται να θέλουμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε καλύτερα και μάλιστα πως θα χρειαστεί να κάνουμε και εμείς προσπάθεια. Κανείς δε θα με κάνει να νοιώσω καλύτερα αν δεν το θέλω εγώ ο ίδιος.
Για να νοιώσω λοιπόν καλύτερα – και ακόμα πιο σημαντικά για να γίνω καλύτερα -, χρειάζεται να αποφασίσω πως θέλω να γίνω καλύτερα. Και πως το πώς νοιώθω, σίγουρα συνδέεται με τα γεγονότα της ζωής μου, αλλά δεν καθορίζεται αποκλειστικά από αυτά. Αν στη ζωή μου με βρει μια συμφορά, τότε σίγουρα θα στεναχωρηθώ και θα νοιώσω αρνητικά συναισθήματα. Όμως το αν θα στενοχωρηθώ ή αν θα πέσω σε κατάθλιψη, αυτό το καθορίζω εγώ – έχω τη δυνατότητα να το καθορίσω εγώ-, επιλέγοντας και μαθαίνοντας να σκέφτομαι με έναν τρόπο που με βοηθά να αντιμετωπίζω τα γεγονότα.
Η κατάθλιψη είναι σαν ένα κακομαθημένο παιδί μέσα μας που απαιτεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Και την σύγκρουση αυτή της επιθυμίας μας και της πραγματικότητας, μας φαίνεται να μην την αντέχουμε.
Βεβαίως, πολλές φορές η ένταση των συναισθημάτων μας είναι τόση, ώστε δυσκολευόμαστε ακόμα και να φανταστούμε το πώς θα μπορούσαμε να την απαλύνουμε. Εκεί, ο ειδικός με τον οποίο θα συνεργαστούμε θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τις δυνατότητες που έχουμε και δεν είχαμε φανταστεί.
Μια καλή αφετηρία λοιπόν, είναι να αποφασίσουμε πως θέλουμε να πάρουμε τον έλεγχο του πώς αισθανόμαστε και να αποδεχτούμε ότι αυτό θα χρειαστεί τη δική μας συμμετοχή και προσπάθεια, όπως κάθε συνήθεια που θέλουμε να αλλάξουμε και στην αρχή αντιστέκεται, αλλά τελικά με την επιμονή μας υποχωρεί. Και αξίζει τον κόπο, γιατί τότε η ζωή η ίδια αποκτά πιο όμορφα χρώματα και γεύσεις!
COMMENTS