Συναισθηματική βία ο πόνος της ψυχής αντί του σώματος, έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε βία μόνο αυτή που απευθύνεται στη χειροδικία, όμως η ψυχή πονά πρώτη και περισσότερο από το σώμα.
Η συναισθηματική κακοποίηση είναι συχνό φαινόμενο στα περισσότερα είδη σχέσεων εντονότερα όμως τη συναντάμε στις ερωτικές σχέσεις. Ο χαρακτήρας της είναι ύπουλος, υποδόριος, καμουφλαρισμένος ενώ προκαλεί έναν αδικαιολόγητο φόβο στο άτομο που απευθύνεται. Μια τέτοια σχέση στερεύει, αποθαρρύνει, μπερδεύει και πνίγει τους πρωταγωνιστές της, χωρίς να ξέρουν από που προέρχονται όλα αυτά τα δυσφορικά συναισθήματα.
Βασικοί ρόλοι αυτοί του θύματος και του θύτη,ο πρώτος είναι αυτός που δέχεται την αρνητική συμπεριφορά, ο δεύτερος αυτός που την προκαλεί και οι δυο πονούν καθώς και οι δυο ασυνείδητα έχουν μπει σε μια σχέση η οποία τους επιτρέπει να παίζουν τον ρόλο που από μικρά παιδιά έχουν απορροφήσει από την οικογένειά τους. Με άλλα λόγια θύτης και θύμα παλεύουν για την σχέση τους και παράλληλα με τους δαίμονές τους.
Ας δούμε όμως με ποιους τρόπους μπορεί να γίνει αντιληπτή μια τέτοια σχέση. Ρίζα του κακού είναι η λεκτική κακοποίηση, ο θύτης τη χρησιμοποιεί για να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στο θύμα του, χρησιμοποιεί το φόβο, την ενοχή, την υποτίμηση προσπαθεί να φανεί ανώτερος και να υπερισχύσει το προβληματικό εγώ του.
Πολύ συχνά απομονώνει το θύμα και παρεμβαίνει στις οικογενειακές και φιλικές του σχέσεις, παρακολουθεί τα μέρη που πηγαίνει και τους ανθρώπους με τους οποίους μιλά ενώ του απαγορεύει οποιαδήποτε δραστηριότητα μακριά από τον ίδιο. Η παραμέληση είναι ένα κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ίδιο αρνείται να βοηθήσει το άτομο που χρειάζεται βοήθεια και το αφήνει μόνο για καιρό ως ένδειξη τιμωρίας ενώ οι απειλές και ο εκφοβισμός ότι θα μείνεις μόνος και απροστάτευτος είναι κάτι σύνηθες.
Ένας μηχανισμός που συνήθως αγαπούν να χρησιμοποιούν είναι αυτός της άρνησης: <<δεν είπα ποτέ τίποτα τέτοιο>>, <<τα βγάζεις από το μυαλό σου>> με αποτέλεσμα το θύμα να δυσπιστεί ακόμα και για τον ίδιο του τον εαυτό, στην πραγματικότητα χάνει το είναι του . Όλοι αυτοί οι τρόποι υποβίβασης του συντρόφου δείχνουν ότι ο ίδιος ο θύτης είναι θύμα του εαυτού του σε μια παλιά και ξεχασμένη παιδική ηλικία, έζησε τη βία, λεκτική ή σωματική και αυτό που κάνει τώρα είναι να την αναπαράγει στο σύντροφο που φαίνεται ότι τον αντέχει.
Κύριο συστατικό της κακοποίησης είναι ο φόβος, ένα συναίσθημα σταθερό και απόλυτο καθ όλη τη διάρκεια της σχέσης, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει ο αποδέκτης της βίας είναι να καταφέρει να αναγνωρίσει και να αποστασιοποιηθεί από τη συμπεριφορά του συντρόφου που είναι κακοποιητική. Είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που μπαίνουν εύκολα στη θέση του θύματος να προσπαθούν πάντα , να γίνουν όσο πιο καλοί και περιποιητικοί μπορούν για να κρατήσουν κάτι που ουσιαστικά δεν τους αξίζει από ενοχές και φόβο, συγχωρούν, υπομένουν, κατηγορούν τον εαυτό τους για τα λάθη του συντρόφου τους ενώ δε νοιώθουν ποτέ ότι είναι αρκετοί. Εφόσον το θύμα αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και έχει αναγνωρίσει τα δυσφορικά συναισθήματα που νοιώθει τότε θα πρέπει και να τα εκφράσει ώστε να ανακουφιστεί και να σώσει τον εαυτό του από το δράμα που ζει.
COMMENTS