Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τα chat rooms φαίνεται να χρησιμοποιούνται από μεγάλη μερίδα των εφήβων, παρόλο που απευθύνονται κυρίως σε ενήλικες. Ωστόσο, τόσο οι μεν όσο και οι δε, συχνά πέφτουν σε παγίδες, καθώς δε γνωρίζουν πώς να προφυλαχθούν από πιθανούς κινδύνους.
Ένα συχνό λάθος, λοιπόν, που κάνουμε όλοι είναι να πιστεύουμε ότι μέσα από τέτοιου είδους σελίδες, όπως π.χ. το facebook, μπορούμε να κάνουμε πολλούς «αληθινούς» φίλους. Έτσι, δημοσιεύουμε φωτογραφίες, σχόλια και προσωπικά στοιχεία που με τη σειρά τους δίνουν τροφή για συζητήσεις με τους διαδικτυακούς φίλους και άλλες εκδηλώσεις που ως στόχο έχουν την επικοινωνία. Πολλές φορές, όμως, μέσα από τούτη την επικοινωνία, επιδιώκονται και άλλα πράγματα, όπως το να αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί, δημοφιλείς, αποδεκτοί. Παίρνουμε χαρά και επιβεβαίωση από τα σχόλια θαυμασμού των άλλων, αναπτερώνεται το ηθικό μας όταν κάτω από τη φωτογραφία μας υπάρχει σωρεία σχολίων και αφιερώσεων. Και τώρα θα αναρωτηθεί κανείς: «Και πού είναι το κακό σε αυτό;».
Κακό δεν είναι να δικτυώνεται κανείς με άλλους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Το κακό ξεκινά όταν χάνω τον έλεγχο επί των όσων αποκαλύπτω στους άλλους, όταν δέχομαι και κάνω αιτήματα φίλιας σε ανθρώπους που δε γνωρίζω, όταν περιμένω να επιβεβαιώσω την αξία μου μέσα από τα σχόλια των άλλων, όταν κύριο μέλημά μου έχει γίνει να ελέγξω πόσα likes μου έκαναν σήμερα, όταν απογοητεύομαι εάν δεν έχω την ανταπόκριση που περίμενα.
Η αποδοχή των άλλων είναι κάτι που κερδίζεται με την πραγματική επαφή, με το βλέμμα, με την ομιλία, με τα συναισθήματα που δημιουργούνται την ώρα που συναναστρέφομαι τον άλλο. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι θα με αποδέχονται πάντα. Όσο καλός και αν είμαι, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δε θα συμφωνούν με αυτά που λέω ή που θα αισθάνονται ότι δεν ταιριάζουν με εμένα, όπως κι εγώ το ίδιο για τους υπόλοιπους. Και αυτό είναι φυσιολογικό και αναπόφευκτο.
Το να αποδέχομαι κάποιους και να διαφωνώ με κάποιους άλλους, είναι σημάδι υγείας και ωριμότητας. Σημαίνει ότι είμαι σε θέση να κρίνω τι μου αρέσει και τι όχι. Μπορώ να επιλέξω. Και αφού επιλέξω, μπορώ να εμπιστευτώ. Η εμπιστοσύνη χτίζεται σε γερές βάσεις, όπως αυτές δημιουργούνται μέσα από την πραγματική, τη φυσική επαφή με τους άλλους. Αλλιώς, όταν δίνεται, χωρίς μέτρο, χωρίς κρίση, είναι σαν να τη χτίζουμε στην άμμο.
Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να θυμόμαστε πάντα είναι να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Η μεγαλύτερη αδυναμία μας μπορεί να γίνει η βάση για να αναπτύξουμε τη μεγαλύτερη δύναμή μας.
COMMENTS